Takie zwykłe słowo – CZY – a roztańczyło się po dziennikarskiej polszczyźnie szalenie i teraz może się pojawić właściwie wszędzie. Obok uniwersalnego DLA nasi niedouczeni i nieoczytani rodacy mają drugie uniwersalne słówko – CZY.

W słownikach znajdujemy cztery znaczenia słówka czy – jako partykuły lub spójnika.

1. partykuła rozpoczynająca zdanie pytajne lub ekspresywne o formie zdania pytajnego, np.
   • Czy pada deszcz?
   • Czy pozwolisz?
   • Czy podobna?
   • Czyś ogłuchł?
2. wyrażenie o charakterze ekspresywnym, oznaczające zniecierpliwienie, niepewność, osłabienie treści, do której się odnosi, np.
   • Czy co?
   • Czy jak?
   • Śpisz, czy co?
3. spójnik zdań podrzędnych o charakterze pytajnym, wskaźnik zespolenia z wyrażeniem podrzędnym, np.
   • Nie wiem, czy to by się udało.
   • Nie zastanawiał się, czy ją kocha.
   • Powiedz mi, czy duży mróz.
4. spójnik łączący zdania równorzędne lub ich części, wyrażający możliwą wymienność lub wyłączanie się części równorzędnych, np.
   • Był smutny czy też znudzony.
   • Świątek czy piątek – musiał pracować.

Moim zdaniem, to ostatnie znaczenie słówka czy jest ostatnio nadużywane – zapewne za angielskim or pochopnie zapożyczonym i niezgrabnie stosowanym, jako spójnik elementów wymiennych lub równorzędnych.
Np. w zdaniach:

ALE

W ostatnim zdaniu spójnik czy łączy elementy alternatywne, można go zastąpić spójnikiem albo.

NATOMIAST
W języku polskim czy NIE jest spójnikiem wyliczanki równorzędnej, w której należy stosować „i”, „a”, „oraz”, zaś w przeczeniach – „ani”.
Dlatego błędem jest coraz częściej spotykane użycie czy przed ostatnim elementem takiej wyliczanki. Należy mówić: